Dużej rzadkości, pierwszy i jedyny polski, obiegowy dwutalar szeroki.
W 1650 roku mennica w Gdańsku wprowadziła nowy nominał w mennictwie polskim, talara podwójnego. Wcześniejsze emisje wielokrotności talara miały jedynie charakter wyłącznie okolicznościowy lub próbny. Przedstawiono na nim półpostać króla Jana II Kazimierza, z wszystkimi symbolami władzy królewskiej, z berłem, jabłkiem królewskim, szarfą dowódcy oraz z widocznym z boku klejnotem zdobiącym królewski hełm.
Dwutalary gdańskie należą do monet niezwykle efektownych i bardzo rzadkich, są zarazem największą polską monetą ówczesnego okresu.
Pozycja bardzo ceniona i poszukiwana typologicznie o wielu lat, co potwierdza choćby aukcja kolekcji Chełmińskiego, gdzie w 1904 roku taki dwutalar sprzedany został za 125 marek w złocie, a na aukcji kolekcji Frankiewicza za 135 marek w złocie. Obie kwoty stanowiły jak na tamte czasy zawrotne sumy.
Oferowany egzemplarz zjawiskowy. Detale bez widocznych gołym okiem wytarć na górnych partiach, z pięknym wypełnieniem na królewskim jabłku, a także na królewskim policzku. Wyborną jakość bicia obrazują pięknie odwzorowane detale królewskiej zbroi, ale również paszcz lwów w herbie Gdańska. Wszelkie niedobicia są praktycznie nieobecne, bynajmniej nie rzutują na znakomity odbiór monety.
Tło zdrowe, mennicze lustro piękne, obustronnie mocne, dostojnie podkreśla królewski portret. Rant bez najdrobniejszych uwag. Naturalna, miejscowo barwna patyna, dodająca monecie uroku.
Ozdoba naszej Sesji Premium poświęconej polskim monetom. Niebywałej urody polski dwutalar w stanie menniczej świeżości, pożądany, spektakularny w prezencji ze względu na pięknie przedstawioną królewską półpostać, ale również słusznych rozmiarów szeroki krążek. Moneta, którą chce się wziąć w dłoń, a tym bardziej włożyć do kolekcji.
Awers: półpostać króla w prawo, trzymającego berło zakończone fleuronem oraz jabłko panowania
IOAN CASIM DG REX POL & SUEC M D RUS PRU
Rewers: dwa lwy podtrzymujące owalną tarczę miejską z herbem Gdańska, pod łapami lwów inicjały G-R Gerhard Rogge, dzierżawcy mennicy gdańskiej, nad tarczą dwa liście palmowe z pięciolistną gałązką, pod tarczą w ozdobnym kartuszu data
MONETA ARGENTEA CIVITATIS GEDANENS
Średnica 51 mm, waga 57.46 g
Na początku panowania Jana Kazimierza miała miejsce ambitna próba reformy monetarnej (1650). Wprowadzono zakaz obiegu pieniądza obcego i rozpoczęto emisję dobrego pieniądza własnego. Wtedy to po raz pierwszy pojawiły się szelągi miedziane (szerokie). Założenia reformy okazały się nierealistyczne więc szybko się z niej wycofano. Tymczasem na Litwie, która nie poczuwała się do realizacji reformy 1650 (jej przedstawiciele nie brali udziału w pracach komisji), wprowadzono reformę równoległą, opartą na innych zasadach. Wobec najazdu moskiewskiego mennica wileńska pracowała tylko w latach 1652-1653. Z kolei w warunkach potopu szwedzkiego, ważnym epizodem w historii polskiego mennictwa było uruchomienie prowizorycznej mennicy koronnej we Lwowie (1656-1657). Stosunki monetarne Rzeczypospolitej starała się uporządkować ordynacja z roku 1658. Najbardziej znamienne dla okresu panowania Jana Kazimierza były emisje pieniądza podwartościowego: małych miedzianych szelągów koronnych i litewskich (tzw. boratynek) wybitych w liczbie ok. 2 miliardów egzemplarzy oraz złotówek (tzw. tymfów), o urzędowej wartości 30 groszy – ponad dwukrotnie wyższej niż rzeczywista zawartość srebra w monecie. Spośród mennic miejskich w omawianym okresie działały zakłady w Gdańsku, Elblągu i Toruniu. Jan Kazimierz korzystał też ze swych praw menniczych jako książę opolsko-raciborski (w mennicy opolskiej bito trzykrajcarówki).
Talary Jana Kazimierza były bite na podstawie ordynacji z roku 1650 ze srebra XIV-łutowego (8 talarów z grzywny krakowskiej czystego srebra wynoszącej 201,866 g). Ważyły one 28,838 g i zawierały 25,232 g czystego kruszcu. W porównaniu z talarami emitowanymi od czasów ordynacji z 1627 roku standard talarów Jana Kazimierza został nieco podniesiony i dostosowany do stopy cesarskiej. Talary oraz półtalary koronne biła przede wszystkim mennica koronna w Krakowie, ponadto z innych mennic koronnych: bydgoska, poznańska, wschowska i lwowska (unikat z MNW). Wśród talarów koronnych Jana Kazimierza ciekawą grupę stanowią bicia w srebrze stemplami portugałów. Również mennica litewska w Wilnie w roku 1650 wybiła niewielką liczbę talarów (znany jeden unikalny egzemplarz). Spośród produkcji mennic miejskich, najbardziej obfite były emisje gdańskie (półtalary, talary, dwutalary). Do niezwykle ciekawych należą talarowe emisje Elbląga, gdzie dominowały klipy: półtalary (wybijane również stemplami przygotowanymi do produkcji ortów), talary, monety o wadze półtora talara i dwutalary. Standardową (okrągłą) formę posiadały talary i dwutalary. Talary toruńskie bito w kilku rocznikach.
