Najrzadszy ort Augusta III Sasa, a z tak wybitną proweniencją jest to moneta praktycznie nieosiągalna.
Pierwszy rocznik ortów gdańskich Augusta III Sasa z 1758 roku, wybity w okresie, gdy kierownictwo nad mennicą sprawowała spółka złotnicza Raths i Siebert, z charakterystycznym znakiem menniczym Wilhelma Rathsa rozdzielającym datę.
Pozycja niezwykle rzadko spotykana na rynku aukcyjnym, na przestrzeni wielu lat dotarliśmy jedynie do pięciu notowań w Polsce.
O rzadkości prezentowanego orta może świadczyć fakt, iż już Hutten-Czapski określił jego stopień rzadkości na R6, a Tyszkiewicz wyceniał go na 40 marek.
Egzemplarz o pięknej prezencji z wyraźnym lustrem. Relief praktycznie nieruszony obiegiem.
Nieosiągalny egzemplarz, którego szansa na zakup w połączeniu z tak znakomitą proweniencją ze zbioru Potockich może już się nie powtórzyć. Egzemplarz, który docenią nie tylko kolekcjonerzy ortów, ale również mennictwa epoki saskiej.
Awers: ukoronowane popiersie króla w prawo
D G AVGVSTVS III REX POL M D L R PR D S & EL
Rewers: podtrzymywana przez dwa lwy, owalna tarcza z herbem miasta Gdańska wsparta na ozdobnym postumencie, poniżej znak menniczym Rathsa rozdzielający datę, nad tarczą herbową wieniec laurowy z dwiema gałązkami palmowymi oraz lilią, znakiem Johanna Christiana Sieberta, mincmistrza mennicy gdańskiej z lat 1752-1762
MON ARGENT CIVITAT GEDANENSIS
Średnica 29 mm, waga 6.68 g
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
