Odmiana z ogonem konia ostro zagiętym w dół i z małą datą.
Ostatni rocznik dwudenarów, wybity po Unii Lubelskiej (1569), gdzie uchwalono bicie wspólnej monety dla Korony i Litwy.
Obok denarów, szelągów, półgroszy, groszy, trojaków, szóstaków i dukatów, w czasach Zygmunta Augusta pojawiły się nowe gatunki pieniądza: obole, dwudenary, dwugrosze, czworaki (4 grosze), półkopki (30 groszy). Cały czas obowiązywał podział na mennictwo koronne i litewskie: 4 grosze litewskie były równe 5 groszom polskim. Dodatkowo, w obiegu pieniężnym pojawiły się kontrasygnowane srebrne dukaty i półdukaty hiszpańskie, co wiązało się ze zwrotem przez władcę Hiszpanii Filipa II długu – tzw. „sum neapolitańskich”. W okresie panowania Zygmunta Augusta pracowały jedynie mennice w Wilnie – gdzie bito monety na stopę litewską oraz polską – oraz w Gdańsku. Do mennictwa Zygmunta Augusta zalicza się również emisje prowizorycznej mennicy uruchomionej w sierpniu 1572 na zamku w Dalholm, bijącej niepełnowartościowe monety należące do inflanckiego systemu monetarnego. Była to jednorazowa akcja, mająca na celu opłacenie żołnierzy stacjonujących w Parnawie. Ściśle rzecz biorąc emisje te powinny być zaliczane do okresu bezkrólewia (Zygmunt August zmarł 7 lipca).
Dwudenary litewskie Zygmunta Augusta mennica wileńska emitowała w latach 1566-1570. Były to monety bite w dużych ilościach ze srebra próby 3 ½ łuta. Ważyły one średnio 0,647 i zawierały 0,141 g czystego kruszcu. Na awersie dwudenarów litewskich pod koroną umieszczano monogram królewski „SA”, zaś po jego bokach datę. Na rewersie znalazł się herb Litwy – Pogoń oraz poniżej liczba „II” – oznaczenie nominału.
