Bardzo rzadki, choć niepozorny banknot.
Odmiana z poprawnie zapisaną klauzulą "biletów" z małej litery, ale oznaczona bardzo rzadkim numeratorem typu BERLIN III zaczynającym się od cyfr 2,3 oraz kombinacją cyfr 40. Numerator ten identyfikują przede wszystkim zamknięta 4 i 8 oraz prosta 7, a także licznie obecna na oferowanym banknocie 2, bez zawijasów typowych dla pospolitego numeratora BERLIN IV.
W prezentowanym stanie jest to pozycja niezwykle rzadka, tak rzadka, że dotychczas nie gościła na naszych aukcjach w stanie emisyjnym!
Tłumaczy to zapewne fakt, że numerator ten został użyty na pierwszych partiach banknotów wprowadzonych do obiegu, które naturalnie się w nim zużyły.
Banknot bez żadnych ugięć czy załamań, o czym świadczy wyśmienita jak na ten typ banknotu ocena PMG 64 EPQ.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa jest to najwyżej oceniony egzemplarz tej jakże rzadkiej odmiany.
Egzemplarz naturalny i świeży z bardzo dobrze zachowaną barwą druku oraz delikatnie kremowym odcieniem papieru.
Banknot, który ilością notowań w stanie emisyjnym na przestrzeni ostatnich 20 lat nie ustępuje istotnie, uznawanej za ekstremalnie rzadką 10 markówką z błędnie zapisaną klauzulą "Biletów" z dużej litery. Rzadkość potwierdza historia notowań na platformie Onebid, znane jedno notowanie w stanie emisyjnym (38.940 złotych z opłatą aukcyjną 19 Aukcja Marciniak).
Pozycja, która brakuje w wielu bardzo zaawansowanych kolekcjach, gdzie ich właściciele wychodzą z założenia, że pojawienie się egzemplarza w stanie bankowym nie zajmie wiele czasu, ale historia notowań daje nam zupełnie inny obraz rzeczywistości. Banknot ten jest niezwykle trudny do nabycia, a oferowany egzemplarz śmiało można określić jednym z najlepiej zachowanych!
W sierpniu 1915 roku na części terytorium Imperium Rosyjskiego okupowanego przez armię niemiecką utworzono Generał Gubernatorstwo Warszawskie. 5 listopada 1916 roku generał-gubernatorzy obu stref okupacyjnych wydali Akt 5 listopada. Na mocy rozporządzenia z 9 grudnia 1916 roku niemieckie władze okupacyjne utworzyły instytucje emisyjną – Polską Krajową Kasę Pożyczkową, której otwarcie nastąpiło 26 kwietnia 1917 roku.
PKKP była emitentem marki polskiej dzielonej na sto fenigów, której kurs został zrównany z marką niemiecką. Do obiegu wprowadzono żelazne monety fenigowe oraz papierowe marki polskie. Odrodzona w 1918 roku Rzeczpospolita Polska początkowo nie dysponowała nawet namiastką własnego skarbu, dlatego uznano markę polską jako walutę.
Odrodzone państwo polskie przejęło i spolonizowało PKKP. Odziedziczone po Generał Gubernatorstwie Warszawskim zapasy drukowanych w Berlinie marek polskich zostały w całości wpuszczone do obiegu.
Marki polskie zostały wprowadzone do obiegu 26 kwietnia 1917 roku z gwarancją ich spłaty do wysokości miliarda marek niemieckich. Niemcy przygotowali dwie emisje pieniędzy papierowych. Pierwsza, zwana potocznie przez kolekcjonerów „jenerał”, składała się z sześciu nominałów, które miały błędy składniowe. Dlatego przygotowano drugą emisję z poprawionymi napisami i dodano trzy nominały: 5, 10 i 1000 marek polskich. Banknoty te nazywane przez kolekcjonerów „generał”, zostały wprowadzone do obiegu pomiędzy lipcem a listopadem 1917 roku, z wyjątkiem najwyższego nominału który trafił na rynek w styczniu 1918 roku.
