Popiersie w wieńcu laurowym i płaszczu, z herbem Leliwa Jana Andrzeja Morsztyna u dołu rewersu.
Wobec nierealistycznych założeń ordynacji menniczej z roku 1676, w roku następnym sejm nadzwyczajny podjął decyzję o powrocie do ordynacji roku 1658, z czasów Jana Kazimierza. W 1677 roku uruchomiona została mennica bydgoska, a dwa lata później krakowska. Bito tam monety koronne – trojaki, szóstaki, orty, talary, dukaty i dwudukaty. Nad mennictwem koronnym w okresie panowania Jana Sobieskiego ciążyły nieuregulowane zobowiązania wobec Tytusa Liwiusza Boratiniego, sięgające jeszcze czasów Jana Kazimierza. Aby zadośćuczynić roszczeniom przedsiębiorcy menniczego, przekazano mu dzierżawę mennic w Bydgoszczy, a następnie w Krakowie. Po śmierci Boratiniego (1682) dzierżawa przeszła w ręce jego spadkobierców (do roku 1684). Z tego powodu na części monet koronnych widnieją inicjały „TLB” umieszczane na monetach nawet po śmierci Boratiniego. Spośród mennic miejskich w omawianym okresie pracowała jedynie mennica gdańska bijąc szelągi, talary oraz monety złote.
Szóstak to najbardziej popularny nominał w czasach Jana Sobieskiego. Monety o wartości 6 groszy bito na podstawie ordynacji Jana Kazimierza z roku 1658. Były to monety bite ze srebra VI-łutowego. Ich średnia waga to 3,48 g, a zawartość czystego srebra – 1,305 g. Produkcją szóstaków zajmowały się dwie mennice – bydgoska i krakowska. Do roku 1683 na szóstakach umieszczano herb Leliwa podskarbiego wielkiego koronnego Jana Andrzeja Morsztyna, zaś od roku 1683 – herb Jelita podskarbiego Marcina Zamoyskiego.
