Nominał, który w stanach bankowych jest walorem zawsze rzadkim i poszukiwanym.
Odmiana z klauzulą "obowiązkowe". Seria oznaczoną dużą i małą literą alfabetu.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 63 EPQ.
Bez ugięć przez pole zadrukowane. Złamany prawy dolny róg.
Najwyższy nominał, pierwszej powojennej emisji polskich banknotów w atrakcyjnym naturalnym stanie zachowania.
W 1944 roku ziemie polskie znalazły się w strefie wpływów radzieckich. W 1944 roku, po wyparciu wojsk niemieckich za Wisłę przystąpiono do organizacji nowego systemu pieniężnego. W warunkach trwającej jeszcze wojny powrót z Londynu Banku Polskiego był niemożliwy, a władze komunistyczne nie zgadzały się na utrzymanie działalności Banku Emisyjnego w Polsce. Pod koniec sierpnia powołano Centralną Kasę Skarbową, która emitowała papierowe złote z datą emisji 1944. Kurs złotego zrównano z kursem rubla. W połowie stycznia 1945 roku powstał Narodowy Bank Polski, który przejął obowiązki banku centralnego. Przy wymianie złotych Banku Emisyjnego w Polsce na złote NBP pozwolono wymienić w stosunku 1:1 kwotę 500 złotych na każdą osobę pełnoletnią.
W celu przywrócenia w kraju równowagi rynkowej pomiędzy obiegiem pieniężnym, płacami i cenami konieczne było przeprowadzenie drugiej reformy pieniężnej. Potrzebę jej przeprowadzenia zaczęto rozpatrywać w 1947 roku. Przystąpiono wówczas do przygotowania nowych znaków pieniężnych w postaci monet i banknotów, które miały zostać wprowadzone do obiegu.
Reforma pieniężna została wprowadzona przez Sejm ustawą z 28 października 1950 roku. Wówczas wprowadzono nową jednostkę monetarną o parytecie 1 złoty =
Wymiana pieniędzy z 1950 roku nie miała ograniczeń co do wysokości kwoty, lecz obowiązywał bardzo krótki czas na jej dokonanie. Nastąpiło to w relacji 100 starych złotych na 1 nowy złoty. W 1950 roku ceny i płace zostały przeliczone po kursie 100:3. Wprowadzenie takiego stosunku starego do nowego złotego przy wymianie spowodowało znaczny spadek realnej wartości pieniądza posiadanego przez ludność. Przeprowadzenie reformy systemu pieniężnego w 1950 roku miało w założeniu zapobiec inflacji i podnieść wartość nabywczą złotego.
Pieniądze papierowe z pierwszej polskiej powojennej emisji zaprojektowanej i wydrukowanej w drukarni „Goznak” funkcjonują w literaturze przedmiotu pod nazwą tzw. „serii lubelskiej”. O ich emisji i wyglądzie szaty graficznej zadecydowano w Moskwie, gdzie zostały zaprojektowane przez głównego grafika moskiewskiej wytwórni papierów wartościowych – Iwana Iwanowicza Dubasowa.
Pierwsza wprowadzona do obiegu seria zawierała błędną, pod względem gramatycznym, klauzulę prawną. Widniejące na banknotach błędy gramatyczne wynikały z mechanicznego tłumaczenia tekstów z języka rosyjskiego na polski. Sformułowanie to zostało poprawione w drugiej emisji tej serii. Na banknotach „serii lubelskiej” znajdowały się ornamenty graficzne w postaci giloszy i dekoracji floralnej. Na awersie każdego nominału umieszczona została data roczna – 1944. Ich format nie był jednolity i zwiększał się wraz z wartością nominalną. Pierwsze banknoty pojawiły się w obiegu od 26 sierpnia 1944 roku.
