Rzadki typologicznie banknot, który naszym zdaniem jest mocno niedowartościowany na tle pozostałych polskich banknotów.
Odmiana jednoliterowa.
Rozdarcie na marginesie.
Egzemplarz naturalny i świeży w prezencji. Zdecydowanie ponadprzeciętny.
W 1924 roku obok banknotów Banku Polskiego w obiegu znalazły się bilety zdawkowe. W przeciwieństwie do pieniędzy papierowych monety były emitowane na rachunek Skarbu Państwa. W związku z tym, że zgromadzona w skarbcu ilość bilonu była niewystarczająca postanowiono wyemitować bilety zdawkowe, które miały czasowo zastąpić monety. Pieniądze papierowe emitowane przez Ministerstwo Skarbu miały pomóc w wymianie marek polskich na złotówki zapewniając społeczeństwu niższe nominały niezbędne w codziennych transakcjach.
W drugiej połowie lat 20. XX wieku Ministerstwo Skarbu wprowadziło do obiegu jeszcze papierową dwuzłotówkę oraz dwa rodzaje pięciozłotówek. Emisje zdawkowego pieniądza papierowego było związane z recesją gospodarczą kraju w roku 1924 i 1925. W 1927 roku rząd wprowadził plan stabilizacyjny. Postanowiono wówczas wykupić znajdujące się w obiegu bilety zdawkowe. Dokonano tego wymieniając je w połowie na banknoty Banku Polskiego, a w połowie na pieniądz kruszcowy. Od tego momentu w obiegu były tylko pieniądze papierowe Banku Polskiego.
W drugiej połowie lat 20. do obiegu trafiły pierwsze emisje zaprojektowanych i wydrukowanych w kraju banknotów – 10 złotych 1926, 20 złotych 1926 oraz 50 złotych 1925. Wydzielenie w ich szacie graficznej białego marginesu przeznaczonego na znak wodny na stałe wpisało się wygląd polskiego pieniądza papierowego używanego do dnia dzisiejszego.
