Odmiana z krzyżykiem na końcu legendy rewersu.
Pierwszy rocznik gdańskich groszy Batorego, z rewersem bardzo zbliżonym do groszy oblężniczych.
Połyskowy egzemplarz.
Menniczej świeżości moneta z dużą ilością menniczego połysku.
Po wielkiej reformie monetarnej Zygmunta Starego nastał kilkudziesięcioletni okres stagnacji, który z biegiem czasu zamienił się w chaos pieniężny. U progu panowania Stefana Batorego w obiegu znajdowały się monety dwóch ostatnich Jagiellonów, jak też monety obce. Uporządkowanie kwestii pieniężnych przez nowego króla było nieodzowne. Wielka reforma Stefana Batorego z lat 1578-1580 należy do najważniejszych w historii polskiego mennictwa. Objęła ona m.in.: emisję stabilnego i pełnowartościowego pieniądza, powiązanie systemu pieniężnego Rzeczypospolitej z systemem cesarskim, ostateczne wdrożenie polsko-litewskiej unii monetarnej. System wprowadzony w 1580 roku funkcjonował do końca rządów Stefana Batorego i przez znaczną część panowania jego następcy (do roku 1601). W czasach Stefana Batorego pracowały mennice: koronne (Olkusz, Poznań), litewska (Wilno), pruska (Malbork), miejskie (Gdańsk, Ryga). Dwudenary litewskie emitowała ponadto kurlandzka mennica w Mitawie, zaś koronne talary i dukaty król kazał bić w siedmiogrodzkiej mennicy w Nagy Banya. Do mennictwa związanego z panowaniem Stefana Batorego zalicza się również gdańskie monety oblężnicze z roku 1577.
Grosze Stefana Batorego bito ze srebra próby V ¾ łuta. Ważyły one średnio 1,904 g i zawierały 0,684 g czystego kruszcu. Były emitowane przez mennicę koronną w Olkuszu (1579-1582), przez mennicę litewską w Wilnie (1580-1581) oraz przez mennice miejskie w Gdańsku (1578—1579) i w Rydze (1581-1584). W latach 1580-1581 wybito serię groszy koronnych zdecydowanie odróżniających się stylistyką od groszy olkuskich. W katalogu J. Parchimowicza i M. Brzezińskiego zostały one opisane jako „grosze nieznanego pochodzenia”. Nie należy wykluczać, że mamy tu do czynienia z fałszerstwami z epoki. Ponadto, w roku 1577 w Gdańsku wyemitowano serię groszy oblężniczych (o znacznie zaniżonej próbie srebra). Grosze olkuskie na awersie posiadają portret króla i napis otokowy. Rewersy są natomiast bardzo zróżnicowane. Występują tam: sam herb Polski lub Orzeł Biały i Pogoń, herb Trzy Zęby Batorych w różnych miejscach (na części odmian nie występuje herb Batorych), herb Glaubicz podskarbiego Jakuba Rokossowskiego lub herb Jastrzębiec zarządcy mennicy Piotra Zborowskiego i jego inicjały „P – Z” lub herb Przegonia nowego podskarbiego Jana Dulskiego umieszczany w tarczy lub bez tarczy. Schemat ikonograficzny groszy olkuskich ustabilizował się i został pozbawiony błędów dopiero w roku 1581, po objęciu funkcji podskarbiego przez Jana Dulskiego (awers – portret króla, napis otokowy; rewers – korona, Orzeł Biały, Pogoń, Trzy Zęby, w napisie otokowym u dołu Przegonia i na końcu data). Rysunek groszy litewskich przedstawiał się następująco: awers – portret króla i napis otokowy; rewers – pod koroną herby Polski i Litwy, Trzy Zęby, po bokach data, napis otokowy. Na groszach gdańskich zamiast herbów państwowych widniał herb Gdańska, na groszach ryskich – herb Rygi. Z kolei na groszach oblężniczych z 1577 roku na awersie umieszczony był wizerunek Chrystusa i napis DEFENDE NOS CHRISTE (chroń nas Chryste), na rewersie – herb Gdańska i napis otokowy. Gdy zmienił się zarządca mennicy i Kaspra Goebla zastąpił Walter Tellemann, u góry rewersu pojawiła się kawka – jego znak menniczy.
